Τὸ ‹Φανάρι› ξεκινάει την λειτουργία του εντός τού τρέχοντος Σεπτεμβρίου. Πρόκειται για μια δοκιμαστική περίοδο ενός τουλάχιστον μηνός, στην οποία θα αξιολογηθούν τυχόν προτάσεις και παρατηρήσεις τών εγγραφέντων, προκειμένου να διαμορφωθεί, αν τούτο βεβαίως κριθεί απαραίτητο, η ιστοσελίδα.

Εννοείται ότι στην πορεία θα επανεξετάζονται οι όποιες παράμετροι θα προκύπτουν, η Σχολή δηλαδή θα τελεί υπό διαρκή διαμόρφωση με γνώμονα τις ανάγκες τών σπουδαστών/σπουδαστριῶν και σκοπό την στο έπακρο εύρυθμη λειτουργικότητά της.

Το ‹Φανάρι› ξεκινάει το όραμα τής διαδόσεως τής μουσικής τής Εκκλησίας μας στα πέρατα τής οικουμένης με τους καλύτερους οιωνούς, αφού το όραμά του αυτό συμμερίζεται, όπως φαίνεται στις σχετικές συνεντεύξεις και επιστολές, πλήθος προσωπικοτήτων τής ιεραρχίας και τής ψαλτικής τέχνης, τις οποίες το ‹Φανάρι› και ευχαριστεί θερμά για την εμπιστοσύνη τους.

Εξέχουσα θέση ανάμεσα στις χαιρετιστήριες επιστολές για την έναρξη τής λειτουργίας τού ‹Φαναρίου› αποτελεί η ολοπρόθυμη εκείνη τής κεφαλής τής αποστολοΐδρυτης Εκκλησίας τής Ελλάδος, τού Μακαριωτάτου Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ.κ. Ιερωνύμου, στην οποία ο μουσοτραφής ιεράρχης αναφέρεται με συγκινητικό τρόπο  στην σύνδεση τής ψαλτικής τέχνης με την καθόλου πνευματική ζωή αλλά και στην ψαλτική παράδοση τής Κωνσταντινουπόλεως, η οποία υπήρξε ανέκαθεν το κειμηλιοφυλάκιο τού περιωνύμου ‹ύφους›, άνευ τού οποίου τα σημάδια τής παρασημαντικής δεν είναι τίποτε άλλο από ξηρά οστά.

Η ιδέα για την δημιουργία τού ‹Φαναρίου› προέξυψε από τον στίχο τού ποιητή «Η ρωμηοσύνη εν φυλή συνώκαιρη τού κόσμου» (Βασίλη Μιχαηλίδη, Η 9η Ιουλίου τού 1821 εν Λευκωσία Κύπρου, 18). Για να μη χαθεί ένας λαός, πρέπει να μη χαθούν οι παραδόσεις του, και για να μη συμβεί αυτό, πρέπει κάποιος να τις διατηρήσει και να τις κάνει όσο το δυνατόν γνωστότερες στον κόσμο.

Έξοχο τμήμα τής ελληνικής παραδόσεως αποτελεί η μουσική τής Εκκλησίας μας, στους ύμνους τής οποίας διασώζονται άφενος η αρχαία ελληνική γλώσσα, και μάλιστα στις δύο μορφές της, την κλασσική τού αττικισμού και την ελληνιστική κοινή τών ευαγγελίων, και αφετέρου η αρχαία ελληνική ρυθμική και μουσική παραδοση τών σπονδείων ύμνων και τών μουσικών τρόπων.

Παραδίδεται λοιπόν με σεμνή υπερηφάνεια στα πέρατα τής οικουμένης για πρώτη φορά το corpus τών μουσικών ακολουθιών τής Εκκλησίας μας, και μάλιστα κατά την ψαλτική παραδοση τής Κωνσταντινουπόλεως, η οποία υπήρξε ανέκαθεν το αποθετήριο και κειμηλιοφυλάκιο τού περιωνύμου ‹ύφους›.