Η Δομή τής Σχολής

Με το πρωτοπόρο οπτικοακουστικό σύστημα τής εφαρμοζομένης στην Σχολή διδασκαλίας ο συνδεόμενος σπουδαστής είναι σε θέση, οποιαδήποτε στιγμή τού εικοσιτετραώρου και από οποιοδήποτε μέρος τού πλανήτη, να διδαχθεί λεπτομερώς <παραλλαγήν και μέλος> ολόκληρη την εγκύκλια ύλη τής Βυζαντινής Μουσικής, η οποία απαιτείται όχι μόνο για την λήψη τών σχετικών τίτλων σπουδών, αλλά για την συγκρότηση ολοκληρωμένου ιεροψάλτου, και μάλιστα κατά την ψαλτική παράδοση τής Κωνσταντινουπόλεως. Την παράδοση αυτή έρχεται να μεταδώσει από την συγκεκριμένη διαδικτυακή διδακτική έδρα ο άξια καταταγείς στην δοξασμένη ομάδα των αξιωματούχων (οφφικιάλων) τού Οικουμενικού Πατριαρχείου Άρχων Μαΐστωρ τής Μεγάλης τού Χριστού Εκκλησίας Γρηγόριος Νταραβάνογλου. Ο κ. Νταραβάνογλου, ο οποίος είχε την σπάνια τύχη να παρακολουθήσει την παράδοση αυτή από την παιδική του ηλικία στον Πάνσεπτο Πατριαρχικό Ναό αλλά και στους υπόλοιπους περικαλλείς Ναούς τής Βασιλεύουσας, έχει αναλάβει κατ’ αποκλειστικότητα το διδακτικό μέρος τής Σχολής.

Όραμα τού <Φαναρίου> αποτελεί η προσφορά τής κωδικοποιημένης μουσικής γνώσης αιώνων, με τον πλέον απλό και εύκολα μεταδιδόμενο τρόπο, τον οποίον επιτρέπει και συνάμα επιβάλλει η σημερινή τεχνική εξέλιξη. Την γνώση αυτή οι παλαιότερες γενεές των ιεροψαλτών είχαν την δυνατότητα ν’ αποκωδικοποιήσουν μόνο ύστερα από πολλά χρόνια και βάσανα, όπως μαρτυρεί η γνωστή παλαιά δεκαπεντασύλλαβη νουθεσία «ο θέλων μουσικήν μαθείν και θέλων επαινείσθαι θέλει πολλάς υπομονάς θέλει πολλάς ημέρας…». Με κανένα τρόπο ωστόσο δεν πρέπει να δημιουργηθεί η λανθασμένη εντύπωση, ότι το <Φανάρι> αποτελεί συνήγορο τής αρχής τής μικρότερης δυνατής προσπάθειας. Το αντίθετο μάλιστα. Γι’ αυτό άλλωστε και παραδίδει την Βυζαντινή Μουσική στην πλέον απαιτητική της ερμηνευτική μορφή – με τον πλέον εξελιγμένο όμως τρόπο. Διότι και στο συγκεκριμένο γνωστικό αντικείμενο το διαδίκτυο συχνά αποτελεί μία εύκολη και πρόχειρη λύση, παρά τις ομολογουμένες συχνά καλές προθέσεις. Όμως οι καλές προθέσεις δεν αρκούν, όταν η υπόθεση είναι – όπως αυτή τής πατροπαράδοτης μουσικής μας – αγία. Καταβάλλεται λοιπόν κάθε δυνατή προσπάθεια, όχι απλώς να διασωθεί μουσειακά το μουσικολατρευτικό παρελθόν τής καθ’ ημάς Ανατολής, αλλά να ενωθεί ουσιαστικά με το παρόν, και να ενσωματωθεί στο μέλλον.

Το ‹Φανάρι› ξεκινάει το όραμά του αυτό με τους καλύτερους οιωνούς — την πρόθυμη ευλογία της κεφαλής της αποστολοίδρυτης Εκκλησίας της Ελλάδος, του Μακαριωτάτου Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ.κ. Ιερωνύμου, του οποίου την σεπτή Δεξιά κατασπάζομαι μετά πάσης τιμής και βαθυτάτου σεβασμού.

Διότι το <Φανάρι> δεν φιλοδοξεί ν’ αποτελέσει άλλη μία Σχολή Βυζαντινής Μουσικής, αλλά <μία άλλη> Σχολή Βυζαντινής Μουσικής.